پرنده بودن و باران ، پرنده بودن و باد
پرنده بودن و تقدیر هر چه باداباد
سکوت درخور این لحظه های روشن نیست
بخوان بلند بر این قله های بی فرهاد
اگرچه با عطش سوختن زمین گیرم
مرا به باد غزل های خویش خواهی داد
تو با سرودن از آغوش صبح می بری ام
به رقص دستهءگنجشک در مزارع باد
ومن دوباره همان دوره گرد خواهم خواند
سکوت ... زخمه ... غزل خط فاصله فریاد ...